Prolog.

"Niektórzy mówią, że przyjaźń dam­sko-męska nie istnieje... ja jednak wierzę, że taka przyjaźń jest...chociaż granica między Nią, a Miłością jest bardzo cienka. Pamiętaj jednak, drogi przyjacielu... granica między miłością, a nienawiścią jest niemal niewidoczna... zwłaszcza, gdy złamiesz serce osobie nazywanej przyjacielem."

Dwoje ludzi, siedzących razem nad jeziorem. Ich rodzice są niedaleko nich, właśnie przygotowując kolacje. Kolejny wypad nad jezioro obu rodzin. Diego i Violettcie jakoś nigdy te wypady nie przeszkadzały. Były dla nich czasem który mogli spędzić razem. Nie byli parą. Byli przyjaciółmi, już od dziecka. Traktowali się jak rodzeństwo. Przynajmniej Violetta traktowała go jak brata. Chłopak skrywał w sobie jednak pewną tajemnice, którą po prostu bał się jej zdradzić.
"Dowie się. Kiedyś" - wmawiał sobie chłopak, chociaż dobrze wiedział że jeśli ona się dowie, to dopiero po jego śmierci. O ile komukolwiek o tym powie...
Noc zapowiadała się naprawdę piękna. Nie było na niebie żadnych chmur. Zawsze trafiali na taką doskonałą pogodę. Violetta siedziała, opierając głowę o ramie chłopaka. Oboje wpatrywali się w jezioro, ani na chwile nie odrywając wzroku. W pewnym momencie Violetta spojrzała na chłopaka.
- Możesz mi obiecać że już zawsze będziesz przy mnie? - spytała. Chłopak na jej słowa tylko się uśmiechnął.
- Oczywiście. Nigdy nie zostawię cie samej. - odpowiedział. Nie wiedział jednak co wydarzy się już w najbliższym czasie.